Waar blijft de tijd?

Jaren heeft het me gekost om veiligheid in mezelf en in mijn leven te creëren. Veiligheid en rust zijn dingen die ik in mijn jeugd niet heb gehad.

Jaren aan energie, tijd, moeite en volle fucking inzet kostte het. Therapieën, reflecteren, instortten, weer opstaan, uit diepe dalen klimmen, mezelf uit het slijk trekken. Het heeft veel van me gevraagd en ik heb er ook veel door moeten missen.

De tijd stond stil. Eerst stond het stil tijdens een afschuwelijke jeugd waar maar geen einde aan leek te komen. En toen stond het stil omdat ik, met alles wat ik in me had, veiligheid in mezelf probeerde te creëren. En daardoor had ik geen ruimte of tijd voor een wild studentenleven, uitgaan, op feestvakanties gaan, naar festivals gaan, een bruisend bestaan opbouwen, experimenteren, de wereld rondreizen.. Het leven als jong mens groots vieren, zeg maar.

Ik heb een waanzinnig bestaan opgebouwd, begrijp me niet verkeerd ik ben zo vreselijk gelukkig en dankbaar. Ik heb veiligheid gecreëerd en rust in mezelf gevonden. En dat is alles waar ik al die jaren van mijn jeugd zo vurig naar heb verlangd. De mensen om me heen zijn veilig, de plek waar ik woon is veilig, mijn financiële situatie is veilig, mijn relatie is veilig. Ik voel me veilig en rustig.

Ik ben al jaren zielsgelukkig. Thank the freaking lord!

Maar toch voelt het heel soms nog steeds alsof de tijd stil staat. Alsof de basis is gelegd, maar ik het leven maar niet naar level twee geüpgraded krijg…

Zo gaat het in mijn hoofd: als veiligheid en rust level 1 zijn (dat level heb ik dus gehaald, halleluja!), dan is level 2 vrij zijn, schijt hebben aan alles, losgaan, het leven vieren, feesten bouwen, risico’s nemen.

Ik zit op level 1. En ik ben al 27!!! En ik heb het gevoel dat ik voor altijd in level 1 zal blijven en tot aan mijn dood level 2 niet zal halen dus ik FAALLLLLLLL. En dat geeft me stress. En daar heb ik vandaag toch eens werkelijk zó ongelofelijk de pestpleuris balen van!!!!!!!

Zucht…

Gelukkig sprak ik het uit net op de bank toen ik met René tv zat te kijken. We gaan morgen onze nieuwe hond ophalen en die hele spannende, levensveranderende gebeurtenis heeft waarschijnlijk dit hele gelul over levels opgerakeld..

René luistert altijd naar mijn gelul. Hij is één van de grootste rewards van level 1. Ik vertel hem het hele verhaal en probeer uit te leggen dat ik zo graag naar het volgende level wil gaan, maar dat ik niet weet hoe ik dat moet doen en dat ik bang ben dat ik voor eeuwig in Zutphen blijf wonen en dat ik niet begrijp waarom ik altijd zo lang moet nadenken over keuzes en vaak voor veiligheid kies en dat ik best weet dat ik het leven niet kan forceren maar dat hij toch ook moet begrijpen dat ik niet tot aan mijn 80ste hier als een saaie kut op de bank ga zitten??

Ik droom vaak dat ik naar een feestje wil gaan maar dat m’n leuke kleren in de was zitten. En ik zoek en zoek maar naar een andere outfit maar die vind ik niet. Of dat ik m’n make-up uitveeg vlak voordat ik weg moet. Een dikke, zwarte mascara veeg helemaal over m’n wang. Het moet opnieuw… En de uren tikken weg, het feest is al aan de gang en ik sta maar te stressen over allerlei onbenulligheden.

Mijn grootste cadeau van veiligheid kijkt me aan en zegt ‘lieverd, kan het zijn dat dit gaat over zelfacceptatie?’ Pff waar heeft die man het over… ‘Over accepteren dat je een bepaalde mate van veiligheid nou eenmaal nodig hebt, nu, op dit moment in je leven? Dat dit gewoon is waar je nu staat?’

René vindt dat ik teveel van mezelf ‘vind’..

JAHAAA dat snap ik best!

Nou ja, of, nee.. dat snap ik helemaal niet.

Of althans, ik wil het niet snappen! Ik wil door!

Verdomme hij heeft gelijk… Ik vind mezelf saai, burgerlijk, rigide, gereserveerd. Een saai oud wijf dat haar tijd uitzit in Zutphen op de bank met een kop thee. Iemand die haar veiligheid zo hard nodig had, dat ze het nu voor de rest van haar leven niet meer los kan laten.

Au..

Denk ik zo over mezelf?

Shit, ik denk zo over mezelf..

Zucht.. Er valt een last van m’n schouders af.

Ik ga level 2 niet halen door te verhuizen naar Amsterdam, of door een verre reis te maken, of door de dingen op wat voor manier dan ook te forceren. Ik ga überhaupt geen levels halen.

Ik ga eens even wat liever zijn voor (en over!) mezelf, want ‘dat ouwe wijf met haar kop thee’ verdient het om van gehouden en geaccepteerd te worden. Zij doet haar best. Ik doe mijn best en ik heb mijn veiligheidjes nodig ja?

Like fucking all of us.

En ineens verheug ik me enorm op morgen. Ik ga namelijk een hondje ophalen en daar heb ik eigenlijk zó veel zin in!!

Liefs,

Rosa