Pff wat een vreselijke titel. En wat een vreselijk cliché.. Iemand waar je van houdt wil je helemaal niet loslaten. Daar wil je je als een dolleman aan vast klampen.
Ik wil een toekomst met hem, ik wil alles met hem. Maar je kunt zulke dingen nou eenmaal niet afdwingen of forceren.
Ik moet het loslaten.
Maar loslaten is een kunst die ik nog niet bepaald beheers. Als kind heb ik juist geleerd om álles wat ik kon vast te houden. Dat doen veel kinderen die opgroeien in onveiligheid en dat ontwikkelt zich geleidelijk en gaat onbewust.
Je klampt je vast aan alles waar je wél controle over denkt te hebben. En je leert te geloven dat als jij het niet ‘regelt’, niemand het doet.
Zie dat na jaren maar eens af te leren.
Mijn emoties, in het gareel. Mijn gevoelens, onderdrukken. Mijn omgeving, controleren. Mijzelf, perfectioneren.
Onderdrukken
Controleren
Perfectioneren
Loslaten staat daar heel ver vanaf.
Maar nu ben ik 26 en volwassen en oefen ik er al een tijdje mee. Op veel gebieden is het me al gelukt. Ik ben bijvoorbeeld aan het losgelaten dat ik perfect moet zijn. Ik maak vaker blunders en leun in het leven meer achterover. En op veel gebieden heb ik best veel schijt.
Maar iemand loslaten waar je van houdt… Dat is een heel ander verhaal. Zeker als je al jaren samenleeft, veel moeilijke dingen met elkaar hebt meegemaakt en een patroon hebt ontwikkeld dat dik, vet ingebakken zit.
Ik wil hem leren loslaten. En daarvoor moet ik het risico nemen dat het leven anders kan lopen dan hoe ik het had bedacht.
Oei..
Hoe kan ik jou loslaten als ik gewend ben om alles vast te houden?
Hoe kan ik je loslaten lieverd, als ik dat niet heb geleerd?
Rosa van Lenten 